Dwuznaki w języku angielskim – co to takiego?

Po wstępie z symbolami fonetycznymi (TUTAJ) i samogłoskach (TUTAJ) przyszła pora na kolejne trudne w angielskiej wymowie zagadnienie – difgraphs, czyli dwuznaki w języku angielskim. Dwuznaki znamy już chociażby z języka polskiego. Pod tą nazwą nie kryje się nic innego jak jedna głoska (jeden dźwięk) reprezentowany przez dwie litery (znaki graficzne).

Czy dwuznaki w języku angielskim są liczną grupą? Czy są trudne do zapamiętania? Co z wymową?

Tak, jest ich całkiem sporo. I niestety… przynajmniej niektóre z nich są nieco kłopotliwe, choćby z tego względu, że ta sama sekwencja literowa może odpowiadać dwóm różnym głoskom. Większość z nich jest jednak dosyć prosta do zapamiętania. Najpierw przyjrzyjmy się tym prostszym.

We współczesnym angielskim rozpoznajemy dwuznaki samogłoskowe, jak i spółgłoskowe.

Znamy też tzw. „blends”, czyli zbitki literowe, które reprezentują dwa osobne dźwięki, ale są one inne niż w przypadku  fonemów (głosek) słyszalnych, gdy te litery występują osobno lub w innych konfiguracjach. Tym jednak zajmę się w innym wpisie, żeby nie wprowadzać zbytniego chaosu.

Spółgłoski

Wyróżniamy pięć  podstawowych dwuznaków spółgłoskowych, czyli takich, w których gotowy fonem jest wyrażony spółgłoską. Są to: PH, SH, NG, TH, CH, . Trzy  pierwsze można uznać za proste. Reprezentują wyłącznie jeden dźwięk, więc gdy się ich nauczymy, to na pewno, w stu procentach przypadków, dźwięk będzie taki sam. Kolejno:

PH –> /f/ np. phone

SH –> /ʃ/ np, ship, shine

NG –> /ŋ/  np. thing, king,

Nieco trudniej sprawa się ma z pozostałymi.

TH –>  /θ/ (bezdźwięczny, międzyzębowy), np. thin, thank, think,  

—> /ð/ (dźwięczny, międzyzębowy), np. clothes, that, this

—> /t/ np. Thailand, Thomas, eighth,

CH –> /tʃ/ np. check, cheek, church,

–> /k/ np. Christ, school, (słowa mają wtedy głównie grecką etymologię),

–> /ʃ/ np. champagne, chandelier (słowa pochodzące z j. francuskiego).

Uznaje się również, że jeśli para literowa zawsze zawiera „silent letter”, czyli głoskę niemą, to takie przypadki również traktuje się jako dwuznaki (zgodnie z definicją: dwa znaki –> jeden dźwięk). Przykłady to:

SC –> /s/ np. scene,

UWAGA: Czasem, wyjątkowo, /ʃ/  np. conscious,

GH –> /ɡ/ np. ghost,

CK –> /k/  np. click,

RH –> /r/  np. rhythm,

MB –> /m/ np. plumber, thumb, womb, climb,

WR –> /r/ np. write, wrist, wrong,

Kolejną grupą dwuznaków spółgłoskowych są takie, które zawierają litery normalnie wyrażające samogłoski. Wystarczy spojrzeć na:

CI –>  /ʃ/ np. facial, artificial, 

TI –> /ʃ/ np. emotion, portion, station,

QU –> /k/ np. butique, antique.

Samogłoski

Samogłoski były opisane już  TUTAJ, ala przypomnę dla porządku. Są to: AW, AU, EA, EE,  EW, OW, OU,  OO.

AW –> /ɔː/ np. awesome, Warsaw,

AU –> jw. /ɔː/ np. audio, author, autumn

EW –> /juː/ np. few, sew, new,   [w amerykańskiej odmianie: /uː/ jak np. grew]

EE –> /iː/  np. meet, feet, keep,

EA –> /iː/  np. bean, heat, meat,

–> /ɛ/ np. head, bread, death,

OW –> /aʊ/ np. cow, now,

Więcej o tym dźwięku po kliknięciu o, TU lub TU.

OU –> /aʊ/ np. house, loud

OO –> /uː/ (najczęściej) np. moon, boom, choose,

–> /ʊ/  np. shook, took,

–> /ʌ/ blood, flood,

–> /ɔː/ np. floor, door, moor,

To bardzo trudny dwuznak. Podchwytliwy, można powiedzieć. Więcej o nim TU i TU.

Aby dowiedzieć się więcej o samogłoskowych dwuznakach, warto zajrzeć pod TEN link.

 

Warto wspomnieć, że w języku angielskim znajdziemy również trójznaki. Ale to już zupełnie inna historia…