Akcent brytyjski to oczywiście dość obszerny temat. To, co w Polsce nazywamy akcentem brytyjskim, jest zazwyczaj jedną z jego odmian. Akcent brytyjski przecież dzieli się na wiele odmian – w zależności od lokalizacji.
Przecież nie tylko kliszowe RP [OLD BBC ENGLISH] jest słyszalne na brytyjskich ulicach.
Trochę inaczej mówmy w Londynie [a nawet w różnych jego dzielnicach], inaczej w Walii, Szkocji, Irlandii, na północy i południu Anglii.
Przez lata najbardziej pożądanym był Received Pronunciation [RP] zwany również jako BBC Accent. Od lat jednak to się zmienia. Od jakiegoś czasu najchętniej uczynym akcentem jest Modern RP [w niektórych aspektach znacznie inny od klasycznego RP]. Najpopularniejszy wśród osób natywnych jest natomiast Cockney Accent.
Ogólnie jednak można znaleźć kilka wyróźników charakterystycznych dla akcentów brytyjskich.
Brytyjski akcent obejmuje wiele różnych wariantów, zależnych od regionu, społeczności i warstwy społecznej. Poniżej znajdziesz kilka ogólnych wyróżników brytyjskiego akcentu, choć warto pamiętać, że są one bardziej złożone i subtelne niż można to ująć w krótkim opisie:
- Samogłoski:
- W brytyjskim akcencie często zauważa się różnice w wymowie niektórych samogłosek. Na przykład, dźwięk „a” w słowie „dance” może być bardziej otwarty w brytyjskim akcencie niż w amerykańskim.
- Długie i napięte samogłoski: w akcencie brytyjskim samogłoski często są długie i wymagają napięcia mięśni ust i twarzy. Na przykład, słowo “see” brzmi jak „si:”.
- Spółgłoski:
- Brytyjczycy mają pewne specyficzne spółgłoski, np. różnice w wymowie „r” w niektórych regionach. W wielu dialektach brytyjskich, zwłaszcza na południu, „r” na końcu wyrazów jest często niemówione.
- Wyraźne i przyciągane spółgłoski: w akcencie brytyjskim spółgłoski takie jak /t/ i /p/ są czasami bardziej wyraźne i delikatnie przyciągane. Na przykład, słowo “top” brzmi z wyraźnym uderzeniem języka na podniebienie twarde2.
- Intonacja:
- Brytyjska intonacja może różnić się od amerykańskiej. Brytyjczycy często używają intonacji, która kończy zdanie tonem opadającym, podczas gdy w niektórych amerykańskich dialektach zdania mogą kończyć się tonem podnoszącym się.
- Akcentowanie sylab:
- W brytyjskim akcencie akcentowane sylaby mogą różnić się od amerykańskiego akcentu. To może wpływać na wymowę i zrozumienie słów.
- Specyficzna wymowa niektórych głosek:
- Brytyjczycy czasami wymawiają „th” (zarówno „th” dzwięczne, jak w „this”, jak i „th” bezdźwięczne, jak w „think”) w specyficzny sposób, co jest jednym z bardziej charakterystycznych elementów brytyjskiego akcentu.
- Specyficzna wymowa niektórych dźwięków: w akcencie brytyjskim niektóre dźwięki mają inną wymowę niż w innych odmianach języka angielskiego. Na przykład, dźwięk /ɒ/ w słowie “hot” brzmi jak polskie “o”, a nie jak amerykańskie „a”. Dźwięk /ɔː/ w słowie “law” brzmi jak polskie “o” na końcu4. Dźwięk /ʌ/ w słowie “sun” brzmi jak polskie “a” z lekkim “u” na końcu.
- Brak różnicy między „r” dzwięcznym i „r” bezdźwięcznym:
- W niektórych dialektach brytyjskich, zwłaszcza w południowej Anglii, nie ma różnicy między wymową „r” dzwięcznego (np. „red”) a „r” bezdźwięcznego (np. „car”). Oba dźwięki są wymawiane podobnie lub są całkowicie nieme.
- Brak rotacyzmu: oznacza to, że dźwięk /r/ nie jest wymawiany na końcu wyrazów ani przed spółgłoską. Na przykład, słowo “car” brzmi jak „ka:”.
